காலம் கடந்த படமானாலும் கருத்தில் மாறாதது

துருப்பிடித்த நினைவுகள் கூட
தோற்றுப்போகாது காலத்திடம்
கருக்கொண்ட சிந்தைகளில்
காரீயம் பூசியபடி வதைதரக் காத்திருக்கும்

வல்லமை தந்த வலியகரம்
சொல்லிய மொழி தவறியிருக்கலாம்
அல்லியின் இலைத்தண்டு ஒன்று
அலை திறந்து எண்ணைக்கிணற்றுள் தவிக்கலாம்

வில்லிலெழுந்த அம்பின்திசை
எய்தவன் நெஞ்சையே குறிவைக்கலாம்
கள்ளிக்காட்டிலும் கரும்புச்செடி
காவலின்றி வளரலாம் இது மரபே

சூரியனின் வெப்பத்திற்கு அஞ்சிய தென்றல்
எரிமலைக்குள் இன்பமுற்றுத் திணறலாம்
பனித்துளியை கூட ஆதாரம் காட்டி
புல்லைக் குற்றவாளிக் கூட்டிலேற்றலாம்

எது எவ்வாறான போதிலும்
மரணத்தை நோக்கி பதிவெடுத்தபடி
காலம் தன் கடமையைச் செய்கிறதே
கலிகாலம் நலிய திடவாழ்வு தானே

– வன்னியூர் செந்தூரன்–