நெடுந்தீவின் நினைவிலே

ஆடுமயிலென்ன தோகைவிரிப்பதோ
அலையுதிர்க்கும் வர்ணக்கடலுடன்
பாடுமீனென்ன பயின்றுவந்ததோ
பசுந்தீவின் பரணிமொழி பாடவே

நெடுந்தீவு பயணத்தில்
நிலைத்து நின்ற நினைவுகளை
இதயத்தில் மீட்கையிலே
இதமான இன்பக்கலகம் தான்

தெய்வீகமுறையும் தீவெனச்சொல்வேன்
தெளிந்த காற்றைக்கொண்ட ஊரெனச்சொல்வேன்
ஒய்யாரத்தமிழ் வாழும் தனி நாடெனச்சொல்வேன்
ஓர்மத்தைக்கொண்ட பூர்வீகப்புலமெனச்சொல்வேன்

கல்வேலிக்குள் வாழும் கபடமற்ற மனதுகள்
கள்வரே நுழையாது காப்பரணாகும் கடல்மடி
ஆடிப்பாடி ஆனந்தமாய் வாழும் அச்சமற்ற குழவிகள்
நாடிவந்தோரை நெகிழச்செய்யும் வனப்புகள்

படகுப்பயணம் எனக்குப் பழக்கப்பட்டதென்பதால்
குறிகாட்டுவானிலிருந்து ஒருமணிநேரம் கடலிலே
ஏழுஆற்றுப்பிரிவடியில் ஆட்டம் சற்று அதிகம் தான்
குமுதினியின் நினைவுமட்டும் குறுக்கிட்டது மனதை

கோட்டைமுதல் பெருக்கமரம் நாகவுருக்கல்லென
நாள்முழுதும் சுற்றியது ஏழுகிலோமீற்றர் என்றனர்
பனாட்டுத்தட்டுகளும் ஆங்காங்கு கிட்டியது
பனைவெளிகளில் கோவுறுகழுதைகளும் முறைத்தது

படகிலே திரும்புகையில் பலவித பகிடிகள் தான்
பாக்கு வெற்றிலையும் நல்ல பொழுது போக்குத்தான்
முகிலனைப்பற்றியும் பெருமைப்பட்டார் ஐயாஒருவர்
ஆனந்தமானேன் நண்பனின் பெருமையெண்ணி

பாதையே இல்லாமலே இந்தப்பசுந்தீவு இருக்கட்டும்
பாலமொன்று வந்தால் பாழாகும் புனிதத்தீவு
முதன்முறையாய் அம்மண்ணைமுட்டி வருகையிலே
மூத்தஅப்பரம்பரையை பெருமையாய் நினைத்துவந்தேன்

–வன்னியூர் செந்தூரன்–